We hebben samen een soort van haat-liefde verhouding: mijn broertje en ik. Maar het hoort er gewoon bij, zo gaat het bijna bij iedereen thuis. Ik weet het, ik heb een paar keer 'Ik haat mijn broertje' op twitter getweet, maar dan bedoel ik niet echt haten, ik ben dan gewoon zo boos en op twitter uit ik al mijn gevoelens. Ik heb soms gewoon slechte tijden met mijn broertje

Maar ik heb soms ook goede tijden. Hij maakt mij aan het lachen is soms gewoon erg lief en ik kan het ook soms goed uitvinden. Soms hebben we ook ruzie, een keer per jaar echt dodelijke ruzies maar meestal is het na een dag weer goed. Maar die dodelijke ruzies die zijn het meest erg, ik zal maar geen details vertellen.

Tijdens die dodelijke ruzies vraag ik mij ook af of die echt van mij houdt zoals ik van hem. Ik heb altijd een soort van ouder gevoel, als er iets met hem is dan ben ik ongerust, ik huil mee en ik leef met hem mee. Mijn broertje is gewoon een schatje wanneer hij niet zo gemeen is. Ik vraag het hem wel eens en hij zegt droog 'nee'.

Maar diep van binnen weet ik dat hij ook van mij houd. Misschien niet zoveel als mij, maar ik weet zeker wel een ministukje. Een heel klein stukje in zijn hart is van mij.