Pesten is niet leuk. Ik ben vroeger héél erg gepest. Om mijn uiterlijk, om alles. Vanaf het begin van de basisschool t/m groep 7. En ik kan je zeggen het is echt niet leuk. Ik was het stille muisje, ik praatte niet mee, en iedereen zat mij maar te pesten. Het pesten in groep 6 en 7 was het ergst. Het was een vreselijke tijd. Elke dag wilde ik niet naar school. Eenmaal ik daar was wilde ik zo snel mogelijk terug naar huis. Bij gym werd ik altijd als laatst uitgekozen, en in welk team ik ook zat, ik zat altijd op de reservebank. Op een dag gingen we trefballen. Bij 3 uit was het spel afgelopen. We hadden 2 uit. En laat nou net zijn dat ik moest slaan. Ik was al een aantal keer overgeslagen, en de meester zag het. Daar ging ik dan met de spaan, de bal slaan. En ja, ik was uit. Iedereen liep op mij te schelden, en ik ben huilend de school uitgerend. Mijn moeder heeft naar school gebeld, en de meester, de pesters en ik gingen het uitpraten. 'Uitpraten werkt altijd', zegt iedereen. Mooi niet! Het werd allemaal erger. Tot op de allerlaatste schooldag van groep 7 werd ik gepest, en ik was blij dat ik de echte allerlaatste schooldag er niet bij was. Ik voelde me verschrikkelijk, en ik was ook superblij toen we niet meer in combi-klas kwamen te zitten van groep 7-8 maar een hele groep 8 met de andere zevengroepers.

Na de vakantie was de sfeer helemaal anders: Ik was niet meer het doelwit! Ik was blij, anderen mensen waren het doelwit, omdat zij anders waren. En nu komt het ergste: Ik heb zelf ook gepest. Ik pestte omdat ik niet wéér het doelwit wilde zijn, er was nu een ander doelwit. Ik was gelukkig niet de stichter, 'ik hing er bij'. En nu ik zo kijk, heb ik echt spijt van wat ik heb gedaan. Ik was dan wel niet zo erg, maar ik deed wel mee. Ik had die mensen moeten verdedigen, dat wat niemand ooit voor mij had gedaan. Ik heb echt heel veel spijt.

Ik was toen ook niet gelukkig in de klas, ik was nog steeds bang om gepest te worden. Dat al die pesterijen ook op de middelbare school terugkwamen. Ik ging als enige naar die middelbare school, en ik ben echt niet het type dat op mensen afstapt, ik was altijd het grijze muisje. Maar ik kreeg echt hele lieve vrienden, ze lieten me erbij, en tot op de dag van vandaag zijn het nog steeds mijn vrienden. Ik was en ben nu nog steeds zo blij met ze! En ze zeggen ook dat ik ben verandert, dat ik niet meer echt het grijze muisje ben. En vanbinnen voel ik me ook anders. Hello, ik durf tegen jongens te praten?! No way dat ik dat in de 1e deed.

Nu we profielen aan het kiezen zijn, ben ik weer bang. Bang om weer het grijze muisje te worden in de klas. Zij gaan allemaal een ander profiel doen dan ik, en ik kom dus in een klas waarvan ik niemand echt goed ken. Ik ben bang, maar ik ga er proberen iets leuks van te maken!

Ik hoop dat jullie dit verhaal aandachtig hebben gelezen, en dat jullie nu eens een verhaal hebben gelezen van iemand zelf die 'ervaring' heeft. In real life is het wel degelijk anders dan iedereen denkt!